Merry Christmas and a gift for you, my short story Filling the Parcel

Hi,

I hope you’re all well :).

I’d like to take this opportunity and wish you Happy Holidays! We’re getting ready to celebrate Christmas here, and we hope we will have a lovely time with the kids. I’ve been thinking about what could I offer to you all as a gift for the holidays, and I decided it should be something for the adults this time. I’d like to share with you a short story of mine which was first published in 2014 and which you might have read if you’ve been part of my journey since the Kickstarter campaign in 2018. It’s an early work of mine, and now that I read it again I would probably edit it further, but I still love it all the same.

As luck would have it, my first published piece of literature was featured in a bilingual anthology book in English and Maltese, titled Unbroken Words – Kliem Infinit.



Malta, a country which I called “home” for many years is a bilingual country, and each writer wrote a story in one of the two official languages. I will share with you here the story in English, and for the Greek readers, I’ll also share further down the initial version which I had written in Greek. I’d love to hear how you find it. 

Take care of yourselves, your families, and I hope you will get some rest, and create some lovely memories over the holidays.



PS1. Can you spot me in this photo, taken during that book launch event in Malta?
PS2. The book launch of Sunny has unfortunately been postponed to 2022 by the publisher Faraxa.
PS3. More translated editions in more languages of Cousins Forever and Happiness Street will come in the first quarter of 2022. 

******************************************
Filling the Parcel, written by Elisavet Arkolaki © 2013, first published in the anthology book ‘Unbroken Words/Kliem Infinit’, Vision+ Group, 2014, Malta.


I remember my mother telling me just before she closed her eyes forever twenty years ago, as if within a dream, that the life which is offered to us comes in the shape of a parcel. The gift wrapping can be anything from extremely fascinating to utterly ugly whereas the size of the parcel can vary from a tiny matchbox to that of a fridge carton.

‘You do not get to choose your parcel. It is a matter of luck what you are going to end up with. But it does come empty, and through the years, you are the one that has to fill it. Keep the good in there, keep the bad, and throw away the useless. Always remember to get rid of the useless ones,’ I recall her telling me.

What she failed to tell me though, and it required my whole life to figure it out myself, is how beautiful, how personally satisfying the content of the parcel can be, no matter the circumstances surrounding the experiences you have had throughout.

Here’s my little story.

I was born in 1950, in a small city called Kokkini, in Greece. I had a sharp brain and I was good at school. During my final year, I won the 1st prize in a school competition. This granted me a scholarship to study advertising at a university in London, UK, and also a job that would enable me to sustain myself while being there. At the time there wasn’t anything else I wanted more. I already knew the language and the only thing missing was a signature from my guardian that would allow me to follow my dream*.

My father refused to sign the necessary papers. ‘The role of a woman is to get married and bear children,’ was his only comment. He did, however, agree to let me continue my studies at a secretarial school. That would grant me a decent job for a woman, and I would be able to contribute to our household with a much needed extra income. Most importantly though, I would still remain in the family house and under my father’s control until the day I would be handed over to a husband.

When I finished my studies, I got a job in a small local company. This is where I met Giorgos, an employee in the cafeteria of the neighborhood where I was working, and who would, later on, become my husband.

He was a calm, sweet and low profile man, and was eight years older than me. He already had a failed marriage behind him but no children. My father did not approve of 3 him. Firstly because he was a divorced man, thus a failure in his eyes, and secondly because the man, in order to be called man, cannot be of a passive, gentle nature.

This was the first time that I stood up for myself and I went against my father’s wish.

I would never marry someone that my father would choose for me, someone like him. He did eventually accept my decision and I wedded Giorgos in a small ceremony within the next year and left the countryside shortly after. We moved to the capital, Athens, aspiring to make a new start. There we brought two boys into the world, and alongside Giorgos, I worked hard my whole life making sure that they would never miss anything.

But I missed a lot.

As a young girl, I always dreamed of traveling, gaining experiences in faraway lands, studying, feeling free, and achieving to be independent. As a married woman, I craved some free time to occupy myself with artistic activities such as drawing, writing, and embroidering in particular. I wished, oh how I wished, to have had the chance to experience life by following a different path and not the one pre-determined on my behalf, as was the case for most women of my social class and time.

I often wondered whether I did have a choice.

Could I have done things differently? Could I have gone against my father and the rules of a male-dominated society? Could I have caused sadness as a result of disobedience to my mum without guilt? Could I have been “immoral” and have engaged in premarital sexual relationships and get a taste of the freedom that today’s girls enjoy? Could I have ever followed such a way of living in the early ’70s without the fear that my father would kill me, without guilt and fear that I might be risking my honor and thus my future and survival, since I was simply, just a woman, and in need of a protector?

Giorgos was a good man. He had a heart of gold. And he loved me. But the truth is that I never loved him back, at least not in the way that a woman should love her man. He was the salvation from the oppression of my father because he was his exact opposite.

However, I did not experience falling in love, the passion, this deep aching love that is described in novels like the ones that I secretly read in English as a teenager – a language which I learned in order to be able to bring home any kind of books I wanted without control and censorship since my parents only knew our native language.

Giorgos was more like a friend to me. He was my partner in the “job” of “creating a family” which we decided to undertake together. At the same time though, I hated him because I was aware that he could never be anything more than that, a friend. When I looked at his face I saw all the things that I could never feel or experience by his side.

Oh, Mother! Now that I am well over 60, and with my husband dead and my kids married and far away, I feel a dense nothing sitting on my chest and crashing me.

In solitude, as a pensioner, I now have the luxury of time to sit down and reflect back on my life…and I cry. I have an aching pain that overtakes my inner everything and I feel the need to apologize to life, my kids, my husband, myself.

I had always so far believed that whatever I was doing was done properly; that I have always been doing the right thing. But, mother, do you know what I now realize? The lost dreams and the suppressed wants were dripping bitterness, anger, sadness, and poison in the family that I created.

I now see that I was hurting them, without realizing that although they didn’t know what I was thinking, they were capable of feeling everything. All the ills and negatives were flowing like a river from the pores of my skin. I unwillingly became a harsh person. I demanded a lot from all of them. I was getting mad and holding on to this feeling for long periods at a time, without giving any explanations, because I deep down believed that they all owe me. They owed me, mother, for the lost life, the other life that I never lived, the life that I sacrificed for them, the life that their existence deprived me.

Oh, Mother! I lived in misery. I failed. I was not selfish enough to fight for my wants when the time was right and now I’m paying the price.

I thought about what the world would say … you … father. The world and all the “must do’s”.

I did not dare to fill the parcel that I was given the day that you brought me into this world with whatever appeared beautiful and valuable in my eyes. But you also bear responsibility for my misery. You never told me, maybe because you were scared, that selfishness as a concept has been deliberately tarnished because it is harmful to our society and its norms, to a society that so strongly resists and crashes the unit, but that to a certain extent it can prove to be healthy for a rebellious spirit.

You did not advise me that the unit ought to resist, even to sadden those that surround it in order to avoid unhappiness for oneself and for the ones that will find themselves next to it. Maybe because you did not dare to do that either. Maybe you considered it impossible to accomplish. You wanted my safety in the given world.

But I now know that a man with suppressed dreams and a thirsty ego can only expect to be led to a life-long misery.

It took me a long time to apprehend that it is only a selfish person, someone who dares to do what he wants and who is willing to go against even the ones he loves and respects, who can find happiness. It takes a selfish person to fill in their life’s parcel with fine things. I have now gained the wisdom I desperately needed back then; that whatever you put in there, whatever you keep in this parcel, only this is what you are capable of offering to others.

In the end, it all comes down to selfishness, and the love of one’s self.

Selfishness: A word that even today we are still afraid of pronouncing, because it has always been, and still is, inseparably linked with a concept that carries with it all the ills of this world. By suppressing my ego, I, your daughter, got stuffed with many bad things and I offered equally as many. This is the lesson that I would like to share with my kids, in the hope that one day they will forgive me.


*During these years in Greece, young people were becoming adults at the age of 21.

*********************
Greek edition

Ο Εγωισμός

Θυμάμαι σαν σε όνειρο τη μάνα μου να μου λέει λίγο πριν κλείσει τα μάτια της, είκοσι χρόνια πριν, πως η ζωή που μας προσφέρεται έχει τη μορφή ενός πακέτου δώρου. Το περιτύλιγμα μπορεί να είναι από άκρως εντυπωσιακό έως και αποκρουστικό ενώ το ίδιο το πακέτο κυμαίνεται από μέγεθος σπιρτόκουτου μέχρι μέγεθος κούτας ψυγείου. «Το πακέτο δεν το επιλέγεις, ό,τι σου λάχει. Είναι όμως άδειο και με τα χρόνια καλείσαι εσύ ο ίδιος να το γεμίσεις. Φυλάς όμορφα, φυλάς άσχημα, πετάς τα άχρηστα. Να θυμάσαι να πετάς τα άχρηστα», μου είπε.

Αυτό όμως που δεν ανέφερε και που μου πήρε μια ζωή ολόκληρη για να το καταλάβω είναι πως το κατά πόσο όμορφο, το κατά πόσο προσωπικά ικανοποιητικό θα μπορούσε να είναι τελικά το περιεχόμενο του πακέτου είναι αποτέλεσμα εγωισμού. Είναι το αποτέλεσμα μιας λέξης που φοβόμαστε ακόμα και σήμερα να προφέρουμε μιας και είναι πάντα, άρρηκτα συνδεδεμένη ως έννοια με όλα τα δεινά του κόσμου.

Γεννήθηκα το ’50. Το μυαλό μου έκοβε και ήμουν καλή στα μαθήματα. Στην τελευταία τάξη του σχολείου κέρδισα το 1ο βραβείο σε έναν σχολικό διαγωνισμό και αυτό μου εξασφάλισε μια υποτροφία  σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου και μια δουλειά που θα με βοηθούσε να συντηρήσω τον εαυτό μου στο εξωτερικό. Το ήθελα σαν τρελλή. Την γλώσσα την ήξερα. Το μόνο που έλειπε ήταν μια υπογραφή από τον κηδεμόνα μου*.

Ο πατέρας μου αρνήθηκε. «Ο ρόλος της γυναίκας είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά» μου δήλωσε. Δέχτηκε όμως να μου επιτρέψει να πάω σε μια σχολή γραμματέων στην περιοχή μας, μιας και η γραμματειακή υποστήριξη εθεωρείτο ένα αξιοπρεπές επάγγελμα για μια γυναίκα και έτσι θα παρέμενα κάτω από τον έλεγχό του μέχρι να παντρευτώ. Όταν τελείωσα τη σχολή έπιασα δουλειά σε μια μικρή εταιρία. Εκεί γνώρισα τον Γιώργο, υπάλληλο στο καφενείο της γειτονιάς όπου δούλευα και που έμελλε να γίνει ο σύζυγός μου.

Ήταν ένας ήρεμος, γλυκός και χαμηλών τόνων άνθρωπος, 8 χρόνια μεγαλύτερός μου, με έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό του αλλά χωρίς παιδιά. Ο πατέρας μου δεν τον ενέκρινε. Κατά πρώτον εξαιτίας του διαζυγίου στο ιστορικό του και κατά δεύτερον γιατί ο άντρας, για να μπορεί να λέγεται άντρας, δε νοείται να είναι μαλθακός.

Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που πάτησα πόδι. Δεν θα έπαιρνα ποτέ κάποιον που θα τον διάλεγε ο πατέρας μου, κάποιον σαν τον πατέρα μου. Με τον Γιώργο παντρευτήκαμε μέσα σε ένα χρόνο και φύγαμε από την επαρχία. Κάναμε ένα νέο ξεκίνημα στην πρωτεύουσα μετά από δική μου παράκληση. Εκεί φέραμε στον κόσμο δυο αγόρια και παράλληλα με τον Γιώργο, δούλεψα κι εγώ όλη μου την ζωή για να μην τους λείψει τίποτα.

Έλειψαν όμως πολλά σε εμένα. Πάντα ονειρευόμουνα από παιδούλα ταξίδια, εμπειρίες σε μακρινούς τόπους, σπουδές, ελευθερία, ανεξαρτησία. Ως παντρεμένη αποζητούσα χρόνο που ποτέ δεν είχα για να καταπιαστώ με τις τέχνες, συγκεκριμένα με τη ζωγραφική, το γράψιμο και το κέντημα που τα αγαπούσα και στα οποία είχα ταλέντο. Θα ήθελα, αχ πόσο θα ήθελα να μπορούσα να δω πως μοιάζει η ζωή σε μονοπάτια που ξεφεύγουν από τις σταθερές για τις γυναίκες της εποχής και της τάξης μου.

Συχνά αναρωτιόμουν αν είχα άραγε επιλογή. Θα μπορούσα να τα έχω κάνει όλα αλλιώς; Θα μπορούσα να έχω ποτέ αντισταθεί στον πατέρα και τις νόρμες μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας; Θα μπορούσα να στεναχωρήσω τη μάνα μου; Θα μπορούσα να έχω γίνει ποτέ “ανήθικη”, να έχω συνάψει δηλαδή προγαμιαίες σχέσεις και να δοκιμάσω ελευθερίες που τα σημερινά κορίτσια απολαμβάνουν ασυζητητί; Θα μπορούσα να έχω ακολουθήσει στις αρχές του ’70 έναν τέτοιο τρόπο ζωής χωρίς τον φόβο πως θα με σφάξει ο πατέρας μου, χωρίς τύψεις και φόβο πως ρισκάρω το μέλλον και την επιβίωσή μου, όντας, απλά, γυναίκα;

Ο Γιώργος ήταν υπέροχος άνθρωπος. Καρδιά μάλαμα. Και με αγάπησε. Αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ δεν τον αγάπησα ποτέ έτσι όπως πρέπει να αγαπάει μια γυναίκα τον άντρα της. Ήταν απλά η σωτηρία από την δυναστεία του πατέρα μου. Το αντίθετο του πατέρα μου. Δεν έζησα τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, όπως τον περιέγραφαν στις νουβέλες που διάβαζα κρυφά στα αγγλικά, γλώσσα που έμαθα για να μπορώ να φέρνω “περίεργα” βιβλία στο σπίτι και να διαβάζω ό,τι τραβάει η ψυχή μου χωρίς έλεγχο και λογοκρισία. Τον Γιώργο τον ένιωσα φίλο. Συνεργάτη στην δουλειά “οικογένεια” που αναλάβαμε παρέα. Συγχρόνως όμως τον μίσησα γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αυτό το κάτι παραπάνω. Στο πρόσωπό του έβλεπα όλα αυτά που ποτέ δεν θα ζήσω και που ποτέ δεν θα νιώσω.

Μάνα μου, έχοντας τώρα περάσει τα 60, με τον άντρα μου νεκρό και τα παιδιά μου παντρεμένα, νιώθω ένα πυκνό κενό να κάθεται πάνω στο στήθος μου και να με πλακώνει. Μέσα στη μοναξιά μου, τώρα που έχω την πολυτέλεια του χρόνου να κάτσω και να σκεφτώ τα όσα έχουν συμβεί, κλαίω. Λυπάμαι και ζητάω συγγνώμη από τη ζωή, από τα παιδιά, τον άντρα και τον εαυτό μου.

Πίστευα πάντα πως ό,τι έκανα ήταν καλώς καμωμένο. Πως έκανα αυτό που έπρεπε. Κι όμως, μάνα, ξέρεις τι αναγνωρίζω τώρα; Τα χαμένα όνειρα και τα καταπιεσμένα θέλω έσταζαν πίκρα, θυμό, θλίψη και φαρμάκι στην οικογένεια που δημιούργησα. Τώρα αντιλαμβάνομαι  πως τους πλήγωνα, μη συνειδητοποιώντας πως ενώ μπορεί να μην ξέρουν το τι σκέφτομαι, αισθάνονται. Όλα τα άσχημα και αρνητικά έρρεαν ποτάμι από τους πόρους του δέρματός μου. Έγινα με τον καιρό άνθρωπος δεσποτικός άθελά μου. Απαιτούσα πολλά από όλους τους, θύμωνα και κάκιωνα χωρίς να δίνω εξηγήσεις γιατί ενδόμυχα πίστευα πως μου χρωστάνε. Μου χρωστάγανε, μάνα, για την χαμένη, την άλλη ζωή που θα μπορούσα να είχα ζήσει, τη ζωή που θυσίασα για χάρη τους, τη ζωή που μου στέρησε η ύπαρξή τους.

Μάνα δυστύχησα. Απέτυχα. Δεν υπήρξα αρκετά εγωίστρια για να διεκδικήσω τα θέλω μου. Σκέφτηκα τον κόσμο. Εσένα, τον πατέρα. Τον κόσμο και τα πρέπει του. Δεν τόλμησα να γεμίσω το πακέτο που μου προσφέρθηκε την μέρα που με έφερες στον κόσμο με ό,τι στα μάτια τα δικά μου φάνταζε ωραίο, άξιο. Κι εσύ όμως φέρεις ευθύνη. Δεν μου πες, ίσως φοβήθηκες, πως ο εγωισμός σαν έννοια έχει επίτηδες αμαυρωθεί γιατί είναι βλαβερός και μίασμα στα πρέπει και τις νόρμες τις κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που τόσο σθεναρά αντιστέκεται και συνθλίβει τη μονάδα. Πως η μονάδα οφείλει να αντισταθεί, ακόμα και να στεναχωρήσει τους γύρω της προκειμένου να μην δυστυχήσει η ίδια και όλοι όσοι θα βρεθούν στο μέλλον δίπλα της. Άνθρωπος με όνειρα και δίψα του εγώ καταπιεσμένα μπορεί μόνο να δυστυχήσει.

Άργησα να καταλάβω πως μόνο ο ευτυχισμένος εγωιστής με το γεμάτο με ωραία πακέτο, είτε μικρό είτε μεγάλο, θα μπορέσει να προσφέρει ωραία και στον περίγυρο. Ό,τι βάζεις, ό,τι φυλάς εκεί μέσα, αυτό θα προσφέρεις. Εγώ, η κόρη σου, καταρρακώνοντας το εγώ μου, γέμισα με πολλά άσχημα και πρόσφερα άλλα τόσα. Αυτό το μάθημα θα δώσω στα παιδιά μου. Και εύχομαι κάποια μέρα να με συγχωρέσουν.

Σ.σ. Οι νέοι ενηλικιωνόντουσαν εκείνη την εποχή στα 21.

Category: Uncategorized